Home

Aan alles komt een einde.

Hoewel het einde altijd als laatste aan bod komt is mijn boodschap met deze aanhef toch als eerste geplaatst. Toen ik in 1984 mijn eerste yorkie kocht, Quint, een reutje, was dit een onvergetelijk moment. Een jaar later kwam zijn broertje Waldomar, uit een ander nestje maar met dezelfde ouders. Toen mijn eerste kereltje overleed, werd zijn plekje ingenomen door Alwin, mijn derde reutje.

Dan in 2000, als zij er niet meer zijn, volgt er een moment van leegte, geen geknuffel, geen gestoei en geblaf meer. Niets meer. In de zomer van 2004 komt aan deze leegte een einde, Dottie is mijn eerste teefje. Met Dottie heb ik op aanraden van de fokster geshowd en gefokt en er kwamen daarna nog een paar teefjes en reutjes. Ook met deze teefjes en later dus mijn eigen reutjes heb ik gefokt volgens de voorwaarden zoals gesteld door de Raad van Beheer en de rasvereniging.

Mijn honden zijn nooit hoog geëindigd bij tentoonstelling en hun pupjes, door mij met liefde en zorg grootgebracht, zijn allemaal als huishondjes naar andere baasjes gegaan. Het behalen van prijzen en kampioenstitels is voor mij nooit een obsessie geworden, ik was niet bezeten door scoringsdrift en op jacht naar kampioenstitels. De gemiddelde pupkoper zou het worst zijn of de ouders van een pup veel titels bezaten. Ik wilde genieten van mijn hondjes en heb dit ten volle gedaan en doe dit nog dagelijks. Hopelijk geldt dit ook voor de baasjes van alle pupjes.

De nestje die bij mij geboren zijn, waren telkens weer prachtige ervaringen. Zo vertederend dit nieuwe leven! Uiteindelijk heb ik nu, op moment van schrijven nog twee reutjes, die beschikbaar zijn als dekreu én drie teefjes in ruste. Zij mochten elk vijf nestjes krijgen en zijn daarna gesteriliseerd. Fay was in 2021 het enige teefje dat nog gedekt kon en mocht worden en kreeg haar laatste nestje in mei en in augustus is het laatste pupje daarvan vertrokken. Fay is inmiddels ook gesteriliseerd en dit houdt in dat er geen pupjes meer geboren zullen worden in mijn kennel. Nooit meer. Er komt geen nieuw teefje, ik wil niet dat de honden mij gaan overleven.

Een emotionele beslissing maar aan alles komt een einde. Wat rest zijn heel veel mooie herinneringen, zoals de aanschaf van de eerste hondjes, het showen, fokken en alle contacten met kopers en collega Yorkshire terriër fokkers. Ik wens allen heel veel geluk en vreugde met de honden. Ik ben alle pupkopers dankbaar voor het vertrouwen en de leuke updates, foto’s en filmpjes die ik in sommige gevallen heb mogen ontvangen en hopelijk ook hierna nog zo nu en dan. Nu ga ik genieten van mijn roedeltje. Het gaat u goed.

Hennie.
(augustus 2021)

 

 

 

 

Welkom bij kennel van Zikiri.

Laat ik me hier even aan u voorstellen, ik ben Hennie van der Sluis-Breuker en sinds 2006 voer ik de kennelnaam “van Zikiri“. De naam van Zikiri is een samenvoeging van de twee beginletters van drie sprookjes figuren. Een voor mij mooi en emotioneel sprookje.

Het was ergens in de zeventigerjaren toen ik gecharmeerd raakte van een bepaald soort hond waarvan ik toen de naam nog niet eens wist. Ze hadden lang haar, een strikje en voor mijn gevoel een hoge aaibaarheidsfactor én een blik die mijn hart deed smelten. Het bleek hier achteraf om de Yorkshire terriër te gaan. Dit was het! Een hond van dit ras was wat ik heel graag wilde. Het zou echter nog wel even duren want kinderen en werk gingen voor. Mijn wens vond thuis trouwens niet veel weerklank. Mijn echtgenoot kon mijn smaak niet echt waarderen en zeker niet toen het op uitlaten aankwam. Het idee dat hij over straat moest lopen met zo een hond met allerlei vreemde bijnamen dat was onbestaanbaar! Ik hield echter voet bij stuk en na veel navraag kwamen we toen, via de rasvereniging, bij een fokker in Hellendoorn terecht. Hier kochten wij, in 1984, ons eerste reutje, Quint, het vijfde gezinslid.

Het duurde niet lang of Quint (op de foto links) was onze grote trots. Er zouden nog twee Yorkies komen. Ook dit waren reutjes, Waldomar, in 1985 geboren en een jaar jonger dan Quint en ook van dezelfde ouders en, na het overlijden van Quint in 1988, kwam uit Utrecht Alwin from the Golden Dream. Met Quint heb ik, om het eens te wagen, in 1985 een keer meegedaan bij de Kampioenschaps- clubmatch van de rasvereniging. Ik wist van niets, was niet voorbereid, kende niemand en kwam als een debutante in de ring. Quint kwam uit in de puppyklas en kreeg een troostprijs. Ook met Alwin heb ik het een keer geprobeerd. Hij was toen 16 maanden oud en kwam, in 1989, in de jeugdklasse uit. Hij werd toen vierde met de kwalificatie Uitmuntend. Foto onder: Quint en Waldo.

Nu, een paar decennia later, kunnen wij niet meer zonder onze Yorkies. Na de tijd met deze reutjes wilde ik echter wel eens een meid in huis omdat ik toch ook de wens had om eens een nestje te gaan fokken. Thans (2011)  bezit ik de teefjes, Dottie van Samothrace, Lady-Quinta van Samothrace, My Precious Claire van Zikiri, Gitta Faxon van Zikiri en het hieper actieve reutje Argos-Nike van Samothrace met ieder veel (inter)nationale kampioenen in de (voor)ouderlijn. Met Dottie heb ik in 2005 weer opnieuw aan een show deelgenomen. Dat was in Wijchen bij de Nederlandse Terriër Unie show. Ontzettend spannend allemaal. Het showen begon ik daarna leuk te vinden, al moet ik bekennen dat ik een hoge drempel over moest. Er zouden nog vele shows volgen en via het internet is nu een hoop informatie te vinden zodat voorbereiden een stuk makkelijker is. Ik heb hierbij, als beginner, ook veel steun en advies van sommige collega fokkers ontvangen. Het deelnemen aan tentoonstellingen is ontzettend leuk en vooral als je in de prijzen valt. Het showen is voor mij echter absoluut geen obsessie, het moeten winnen staat bij mij niet voorop en er is geen sprake van een soort heilig moeten. Op Argos na zijn de teefjes lekker kort getrimd omdat ik met hen niet meer aan tentoonstellingen deelneem. De wens is om nog eens een mooi teefje uit het buitenland te importeren en daarmee te gaan showen. Een foto-impressie van onze “Zeeuwse meisjes” Dottie en Quinta vindt u elders op deze website.

 

 

 

 

 

Boven: Alwin from the Golden Dream.

Met Dottie, Lady-Quinta, Claire, Gitta en nu ook Argos fok ik slechts op kleine en selectieve schaal. Ik haal geen hoge productiecijfers en er zullen dus niet altijd nestjes beschikbaar zijn temeer omdat elk teefje tot het achtste levensjaar hoogstens vijf nestjes mag krijgen. Ik hoop dat u alle gewenste informatie op mijn website zult vinden. Als er des ondanks vragen zijn stel die dan gerust.

Claire, Dottie en Quinta in 2007


Argos en Gitta in 2010
.
.
.
.

.
.
>
.

Comments are closed.